"Ik zeg altijd over mijn schilderijen, you love it or you hate it"
Montmartre interviewt verschillende kunstenaars om ze in de spotlights te zetten in coronatijd. Vandaag in beeld: Sietse Mein, schildert abstracte en kleurrijke schilderijen.
Wilde je altijd al schilder worden?
In 2010 kwam ik in aanraking met de schilderkunst via mijn moeder. Zij was een fervent schilderes. Ze schilderde vooral de bloemetjes, de bijtjes, torens, dat soort dingen. Toen ze overleed heb ik haar werken gekregen. Ik heb er toen een poosje naar gekeken en lang gedacht, tja wat moet ik ermee? Maar na een tijdje begon ik het wel interessant te vinden en toen ben ik voorzichtig begonnen met verf op een rol behang. Ik merkte dat kleuren mij interesseerden. Toen ben ik steeds een beetje brutaler geworden en durfde ik steeds meer. Nou, zo kwamen steeds meer schilderijen. Ik ben een aantal keer bij Montmartre geweest. Duitsland zit ik ook regelmatig. Ik verkoop ook via een veilingsite. Zo hangen in Europa en zelfs New York schilderijen van mij.
Wat voor werk deed je eerst?
Ik heb in het bedrijfsleven gezeten. Ik heb 5 bedrijven in het vastgoed gehad. In de verkoop, verhuur, groothandel, ad-interim, van alles. Ik was een bezig bijtje. Nu ben ik fulltime kunstenaar en daar ben ik hartstikke blij mee. Ik heb geen stress meer van personeel en kan zelf mijn tijd indelen. Ach, alles heeft zijn charme, ook het bedrijfsleven vond ik leuk. Maar ik ben nu op een leeftijd waarbij die drukte van mij niet meer zo hoeft en dan is dit ook fijn.
Hoe vaak ben je bij Montmartre geweest en hoe kwam je er terecht?
Dit zou mijn vijfde of zesde keer worden. Ik heb de eerste keer ergens een oproep van jullie gelezen. Ik woon dichtbij, in Blijham, dus dat leek me heel leuk. Want dat is het ook met ouder worden. 300 kilometer rijden, daar heb je geen zin meer in. Jullie zijn heel erg professioneel en het is altijd heel gezellig. Een leuk verhaal van de laatste keer was een ouder echtpaar dat recht op ons afkwam. Ze zeiden, dat schilderij, dat willen we hebben. Ik zei, maar je ziet het voor het eerst, hoe weet je dat? Toen vertelden ze dat ze een heel rondje hadden gelopen over de markt, maar ze vonden toch echt dat schilderij het allermooiste. Nou dat is natuurlijk het grootste compliment dat je kunt krijgen.
Waar ben je het meest trots op in je werk?
Dat weet ik zo niet. Je leert iedere dag weer wat nieuws. Je techniek verandert. Dan maak je iets en dan denk je: hé, dat had ik vorig jaar niet gedaan. Als ik terugkijk is het wel leuk om te zien dat het toen echt nog in kinderschoentjes stond. Je wordt volwassen. Ik durf nu meer, er zit meer leven en body in mijn werk nu.
Hoe geef jij het leven een beetje kleur in coronatijd?
Nou, als het mooi weer is ga ik vissen. Verder merk ik niet dat het nu anders is met corona, qua klanten.
Wat zou je jonge kunstenaars willen meegeven?
Vooral goed kijken en durven doen. Want veel mensen durven niet. Door beter te kijken zie je meer. Als je je kunt inleven in zo'n schilderij dan kun je er ook van genieten. Als mensen in kleuren een verbinding zien en men praat erover dan weet ik dat mijn schilderij goed is gelukt. Ik zeg altijd van mijn schilderijen, you love it or you hate it.
Heb je ook een inspiratiebron?
Nee, daar ben ik te nuchter voor. Ik kijk nergens naar. Want als ik naar andere mensen kijk, gaat het ten koste van mijn eigen inspiratie. Dan ben ik niet meer puur in mijn eigen gedachte om het op het doek te zetten. Ik ben eigenlijk heel eigenwijs. Maar dan heb ik wel een puur gedachtengoed naar mijn eigen schilderijen toe. Zo leer je elke dag weer.
Wat zijn je wensen voor de toekomst?
Gezond blijven, zodat je de dingen kunt blijven doen die je graag wilt doen.
Ook meewerken aan een interview? Mail ons dan.
